Föstudagsgrín

Hún Sigga vaknað eldsnemma á laugardagsmorgni og dreif sig bara á fætur og þreif alla íbúðina hátt og lágt og ryksugaði. Um hádegi var hún búin að þessu öllu saman og var ekki vitund þreytt svo hún ákvað að fara í Kolaportið og vita hvort hún rækist ekki á eitthvað sniðugt þar. Hún var búin að vera þar nokkra stund þegar hún rak augun í „Alladín-lampa“ henni fannst hann ansi flottur og keypti hann og fór með hann heim og setti upp í hillu. Eftir um það bil þrjár vikur, fannst henni að ryk hefði sest á lampann og ætlaði að fara að þurrka af honum.   Hún var rétt byrjuð að strjúka af lampanum þegar út úr honum kom ANDI  (eins og vera bar) og að launum fyrir að frelsa sig úr þessari prísund bauð hann Möggu að óska sér einhvers. Auðvitað brá Siggu svolítið en hún var fljót að jafna sig og fór nú að hugsa málið. Hún hafði alltaf búið ein og nú seinni árin var heimiliskötturinn hann Brandur hennar eini félagsskapur. Svo eftir nokkra umhugsun sagði hún við andann: „Það vildi ég að hann Brandur yrði að fjallmyndarlegum karlmanni, sem myndi gefa mér ALLA sína ást og athygli“   Og það var eins og við manninn mælt að Brandur breyttist í þann al flottasta mann sem Sigga hafði nokkurn tíma augum litið. Sigga kiknaði í hnjáliðunum og lét sig falla í sófann. Brandur settist við hliðina á henni, horfði djúpt í augun á henni og sagði svo með rödd eins og Michael Jackson: „Nú sérðu örugglega eftir því að hafa látið gelda mig, hérna um árið“.